Wyznania zostaw dla przyjaciół

KONIEC  Z PRYWATNOŚCIĄ. Przekonałam się o tym na basenie. Od lat, prawie  co  rano,  pływam tam — i często spotykam pewną kobietę. Najczęściej mówimy sobie tylko dzień dobry i zamieniamy parę stów o wodzie, która jest stanowczo za zimna na tak wczesną porę dnia. Ostatnio jednak nieznajoma odeszła od tej rutyny.

- Ledwo wygrzebałam się z łóżka - wyznała. — Hormony mi szaleją.

Jedno spojrzenie na nią przekonało mnie, że to nie sen zatrzymał ją w pościeli. Nie miałam pojęcia, co powinnam w tej sytuacji odpowiedzieć. Może: „Rzeczywiście, trudno jest pogodzić życie seksualne z dyscypliną w uprawianiu sportów". Czy też lepiej: „Gratuluję!"?

Ponieważ nic mądrego nie wymyśliłam, poprzestałam na nieokreślonym pomruku. Ona uznała, że się zaśmiałam — i obie, w końcu całkiem sobie obce osoby, zajęłyśmy się pływaniem. Mnie jednak przez cały czas nurtowało pytanie: czy fakt, że obydwie lubimy sobie popływać daje mi prawo do poznawania tajników jej życia erotycznego?

Pod koniec tygodnia poszłam do fryzjera. Rozmawiałyśmy z fryzjerką o gotowaniu, o sensacyjnych przestępstwach, o dzieciach — jak zwykle w takich sytuacjach. Wychodząc, spytałam, czy w pobliżu można coś zjeść. Wskazała mi knajpkę tajlandzką, ale ostrzegła, żebym nie decydowała się tam na chili.

- Nawsuwałam się tego świństwa i rzygałam jak kot...

Oszczędzę czytelnikom szczegółów — powiem tylko, że usłyszałam znacznie więcej niż bym chciała, zanim udało mi się uciec i zamówić sobie kojącą miseczkę rosołu z kury.

Od kiedy to bez żenady można rozprawiać publicznie o najbardziej intymnych sprawach?

Staram się kultywować obyczaje pozwalające osobie nieśmiałej przetrwać we współczesnym społeczeństwie. Ignoruję prasę brukową („Cher romansuje z chórzystami!") i plotki telewizyjne („Chórzyści romansują z rodzonymi matkami!"). Czerwienię się, gdy wujek opowiada frywolny dowcip. Odmawiam dyskusji o viagrze.

Przed ekshibicjonistami emocjonalnymi trudno się jednak obronić. Przychodzą nieproszeni - i próżno marzyć o ucieczce. Zastawiają pułapki.

Przykre bywają nawet wyznania usłyszane przypadkiem. Kiedy w towarzystwie rodziny jadłam kolację w restauracji, dwie pary przy sąsiednim stoliku przez całe pierwsze danie dyskutowały o stosunku seksualnym w noc poślubną: czy w ich przypadku do niego doszło, a jeśli nie, to dlaczego. Z detalami. I bynajmniej nie cicho.

Myślę, że niektórzy ludzie po prostu nie potrafią powstrzymać potoku słów. Podtrzymuje ich na duchu przeświadczenie, że nie są obojętni innym. A może ulegli propagandzie psychologów, że lepiej wszystko z siebie wyrzucić niż taić?

Jako osoba dobrze wychowana, popierająca wolność słowa, jestem generalnie przeciw tłumieniu egzaltowanych wyznań metodą głośnego zwracania ludziom uwagi. Jeśli mam szczęście — wystarcza wymowne spojrzenie. Czasem jednak trzeba uruchomić mocniejsze hamulce.

Ostatnio siedział obok mnie w autobusie mężczyzna, który na widok reklamy depilatora w czytanym przeze mnie piśmie zauważył:

— Nie znoszę tej szczeciny, która odrasta mojej żonie, jak się ogoli.

Tego było mi już za wiele.

— To mnie naprawdę nie interesuje! — wypaliłam, odsuwając się od niego.

Było to tak oczyszczające jak wyniesienie śmieci.

ELAINE GLUSAC

 

Na podstawie Woman's Day
TŁUMACZENIE: JOLANTA KOZAK

 

Źródło: Reader's Digest 1999