Minęło przeszło półtora miesiąca, odkąd po raz pierwszy opadła mnie szara mgła, myślę, idąc wolno po schodach do kuchni. W naszym domu wszystko jest na opak. Salon znajduje się na piętrze, byśmy mogli podziwiać widok na ocean. Sypialnie na parterze. Trzeba wejść po schodach - 5 stopni na podest i 9 na piętro - by wypić poranną kawę.

Wymacuję ladę kuchenną, żeby dojść 7 kroków do stołu, na którym czeka moja kawa. Wiem, że Kenny już tam jest. Słyszę szelest gazety.

Mam na nosie okulary. Codziennie po obudzeniu wkładam je i wytężam wzrok.
- Dzień dobry - wita mnie mąż.
Zmiana następuje w najmniej oczekiwanym momencie. Na głos męża podnoszę głowę i widzę jakiś ruchomy cień.
- Kenny! - wołam.

Szary kształt staje się większy, a zbliżając się do mnie, przybiera niebieski odcień.
- Co takiego? Uderzyłaś się?
- Kenny, chyba cię widzę! Obejmuje mnie, ale ja się wyrywam. Chcę zobaczyć coś więcej.
- Kenny, co masz na sobie?
- Ten niebieski szlafrok, który dostałem dawno temu od ciebie. Zawsze go teraz przy tobie noszę.
- Pochodź trochę, pochodź!

Widzę niebieskawy kształt ruszający się w gęstej szarości. Kenny chyba tańczy. Chociaż nie mogę z nim tańczyć, wystarczy mi świadomość, że stalowa ściana zaczyna się rozpływać.

Wtedy do kuchni wchodzi Kelsey. Słyszę ją, ale jej nie widzę. Słyszę, że Kenny mówi jej coś szeptem.
- Ale, tatusiu, nosiłam tę niebieską sukienkę codziennie, odkąd mi ją kupiłeś. Teraz jest w brudach.
- Biegnij po nią! - krzyczymy Kenny i ja chórem, po czym zanosimy się śmiechem. Wreszcie wszyscy śmiejemy się razem.

Proszę Kenny'ego, żeby szybko dzwonił do lekarza. Mój "specjalista" jest zachwycony. Przypomina, że przewidywał poprawę.
- Czyli nawet tak wybitni lekarze lubią powtarzać swoim pacjentom "a nie mówiłem?" - żartuję.

Śmieje się. Po czym znów przybiera poważny ton. Uprzedza, że może minąć wiele miesięcy, zanim odzyskam widzenie. Nie będzie to łatwy okres.

Na razie wytężam wzrok.


Jest marzec 1995 roku. Mój powrót do zdrowia ma swoje wzloty i upadki. W 1993 roku wzrok znów na dwa tygodnie nieco mi się pogorszył. Wprawdzie potem się polepszył, ale nie wróciła zdolność rozróżniania nasilenia kolorów, która pomaga wydobyć kontrasty i poprawić ostrość widzenia. Specjalista uprzedził mnie, że to może nie wrócić już nigdy.

Lekarze nadal nie potrafią ustalić, co spowodowało u mnie utratę wzroku, czy to znów się powtórzy, czy moja ślepota była jedynie objawem innej choroby. Dopiero czas pokaże. Na razie jestem wdzięczna losowi, że wracam do swoich codziennych zajęć. To dla mnie cud.

Kiedy zdobyłam się na odwagę, spotkałam się z Polly, żeby przejrzeć rzeczy Robina tak jak sobie obiecałyśmy. Rozpięłyśmy suwak miękkiej torby, którą miał przy sobie, kiedy wpadł pod samochód.

Poprosiłam starszą siostrę, żeby sięgnęła pierwsza. Wydobyła garść papierów - rozkład jazdy autobusów z Baltimore, karta biblioteczna, karta wyborcy ze stanu Maryland.

Teraz ja wzięłam od niej delikatnie tę torbę. Powiedziałam, że jestem już gotowa przejrzeć do końca zawartość. - Wyciągnęłam ręcznie rzeźbioną, jaskrawożółtą czwórkę z uśmiechniętą twarzą w trójkącie i swój medal.

Zaczerpnęłam głęboko tchu i grzebałam dalej, aż coś ostrego ukłuło mnie w palec. Wyjęłam ciemnożółty, bursztynowy kawałek o ostrych, nierównych kantach. Szkiełko Robina do połowu krabów. ]ak on je zdołał zachować przez tyle lat?

Raptem poczułam, że na ten jeden dzień mi wystarczy.

Później, już w domu, poszłam ze szkiełkiem Robina na górę, żeby zdążyć złapać ostatnie promienie zachodzącego słońca. Popatrzyłam przez szybkę, a kolory stały się wyraźne, niesamowicie jaskrawe.

Zaczęłam chodzić po korytarzach, stale trzymając szkiełko przed oczami.

Zauważyłam, że kiedy patrzę przez nie w półmroku, widzę rzeczy, których przedtem nie widziałam. Zjawiły się cienie, wyostrzyły kolory. Byłam zdumiona.

Podeszłam do biurka Kelsey, która siedziała przy komputerze z monochromatycznym ekranem. Kenny kupił go dla mnie, ale nie mogłam z niego korzystać, bo nie widziałam liter. Przez brak ostrości widzenia. Teraz, trzymając szkiełko Robina przy oczach, widziałam każde słowo.

Przejęta tym odkryciem, zaniosłam szkło wprost do optyka i spytałam, czy mógłby mi zrobić okulary do czytania w tym właśnie odcieniu. Optyk obejrzał szkło pod światło.
- Nie ma problemu - powiedział.
Potem jeszcze dodał, że szkło zabarwione na taki odcień żółci bada się już od 15 lat i że ostatnio używa się go, aby poprawić ostrość widzenia.

Pomyślałam, że mój brat odkrył zalety tego szkiełka prawie 30 lat wcześniej i używał go do łowienia krabów, żeby dostrzec cienie poruszające się w cieniu.


Sądziłam, że ślepota odbierze mi widok wszystkiego, co kochałam, ale myliłam się. We śnie wracały do mnie dawne obrazy z dzieciństwa, zobaczyłam je w innym, łagodniejszym świetle. Te sny dodają mi sił.

Ponownie odnalazłam brata i odnalazłam radość. W sanktuarium mojej pamięci biedny Robin ma twarz z czasów swojego "idealnego wieku".

W dniu jego śmierci mama powiedziała: "Jest teraz tam, gdzie był najszczęśliwszy, z powrotem w Wirginii, na końcu przystani. Z siatką w ręku wypatruje krabów".

I tak go teraz widzę.

Pewnego wieczoru siedzę w sypialni. Słyszę szelest gazety. Kenny czyta. Chciałabym poprosić, by poczytał mi na głos, ale i tak ma ze mną dość kłopotu.Postanawiam więc pójść do pokoju Kelsey. Właśnie wieczorem, kiedy śpi, spędzam z nią najwięcej czasu. Nie potrafię słuchać jej głosu bez uczucia bezbrzeżnego smutku, bo nie widzę jej twarzy. Dlatego chodzę do niej, kiedy nic nie mówi. Wstaję, idę wolno, ostrożnie. Zgiętymi palcami, na których mam teraz plastry, przesuwam po ścianach korytarza. Docieram do pokoju Kelsey bez trudu, ale uderzam stopą o uchylone drzwi. Sześć kroków do jej łóżka. Wyciągam rękę, odsuwam wielkiego pluszowego misia i kładę się przy córce. Wodzę delikatnie opuszkami palców po jej twarzy, leciutko, żeby jej nie obudzić.

Śpi. Włosy opadają jej na oczy. Kiedy ostatnio miała podcinaną grzywkę? Muszę powiedzieć Kenny'emu, żeby zabrał ją do fryzjera. I wtedy uświadamiam sobie, że nie mam pojęcia, jak wyglądają moje włosy. Zresztą, to nieważne. Nigdzie się nie wybieram.

Kelsey budzi się.
- Mamusiu, opowiesz mi coś na dobranoc?
- Tatuś przeczyta ci bajkę.
- Nie musisz mi czytać. Możesz leżeć koło mnie i coś wymyślić.

Wsuwam się pod koc obok niej, wtulam twarz w jej loczki, wdycham miodowo-morelowy zapach jej szamponu. Słyszę, że Kelsey pociąga nosem. Kiedy dotykani jej twarzy, czuję pod palcami mokre policzki.
- Co takiego, kochanie?
- Mamusiu, bo ty mnie już nie chcesz mieć blisko. Nie chcesz się ze mną bawić.

Przytulam ją mocniej. Jak jej to wszystko wyjaśnić?
- Chcę się z tobą bawić, Kelsey, ale nie widzę gier. Nie mogę ci czytać - mówię. - Wiem, że to trudno zrozumieć. Chciałabym cię widzieć.
- Przecież możesz mnie widzieć, mamo. Nie oczami, ale sercem.
- Kelsey, o czym ty mówisz?

Porządnie się zezłościłam. Kto wbił jej do głowy takie lukrowane bzdury?
- Kto ci to powiedział?
- Sama mi powiedziałaś. Jak babcia umarła i ja płakałam. Mówiłaś, że zawsze mogę ją widzieć sercem. No to ty zawsze możesz mnie widzieć sercem.

Aż mnie ścisnęło w dołku.
- Tak, Kelsey. Teraz sobie przypominam, ale to co innego.
- Wcale nie. Mówiłaś, że jak zamknę oczy, to zobaczę babcię, która się do mnie uśmiecha. Ty też tak możesz. Możesz mnie widzieć, chociaż masz chore oczy.
- Tak, Kelsey, masz rację. Widzę cię sercem, nawet w ciemnościach.

Wzdycham i układam się przodem do niej. Patrzę w ciemności tam, gdzie powinna być jej twarz.
- Mamusiu, widzisz, że się uśmiecham?
- Tak - kłamię.

Czuję jej ręce na szyi, delikatny oddech na swoim policzku. Wtula się we mnie. Po chwili już śpi. To jest dla mnie najtrudniejsze, myślę, utrata ruchomych obrazów, które składają się na teraźniejszość.

Przykro mi. Czy ma pani jakieś inne pytania? Specjalista zawsze pyta mnie o to na pożegnanie, a ja zawsze uprzejmie zaprzeczam.

Nie szczędzi mi czasu. - Gdyby nastąpiła zmiana w pani widzeniu w dzień - dodaje - proszę się natychmiast ze mną skontaktować.
- Jaka zmiana? - pytam.
- Najpierw proszę włożyć okulary. Potem wypatrywać ruchomego cienia koloru. Proszę wypatrywać niebieskiego. Z szarości wyłoni się odcień niebieskości. Proszę skupiać wzrok na czymś niebieskim.
- Niebieskim jak ocean? Mieszkam niedaleko plaży.
- Ocean nie jest dość niebieski. To powinno być coś jaskrawoniebieskiego w kolorze pani oczu.

Postanawiam, że będę ubierać się na niebiesko. Poproszę o to samo swoich bliskich.

Później opowiadam Kenny'emu o rozmowie z lekarzem. Proszę, żeby mi podał okulary. Wsuwa mi je do ręki. Ich ciężar na nosie działa na mnie mobilizująco. Czuję się znów jak osoba widząca. Przysuwam twarz do lustra w łazience, opieram ręce o szklaną taflę, żeby nie stracić równowagi. Pustka.
- Kenny, włóż jaskrawoniebieską koszulę - proszę. - A potem chodź przede mną tam i z powrotem.

Czuję jego rękę na ramieniu, drugą dotyka mojego policzka.
- To ty powinnaś zacząć chodzić. Pora wyjść z domu. Nie tylko z łóżka, ale na dwór. Bardzo chciałbym cię zabrać na spacer po plaży.

Nie chcę wychodzić. Wolę siedzieć w domu i wpatrywać się w lustro. Zaczynam myśleć o swoich oczach, o oczach Robina.

Przypominam sobie, że kiedyś Horace powiedział, że coś jest takie niebieskie "jak oczy twoje i twojego brata".

Ale Robin i ja nie mieliśmy oczu tego samego koloru - a może się mylę? Muszę się dowiedzieć. Zadzwonię do sióstr. Odsuwam się od Kenny'ego, ale on mnie przytrzymuje.
- Jackie, proszę cię. Przejdziesz się ze mną po plaży?

Ulegam.
- No dobrze. Pójdę z tobą.

Kiedy idziemy ulicą, trzymam się go kurczowo, stosując się do jego wskazówek.
- Teraz zejdź z krawężnika. A teraz przejście przez jezdnię.

Schodzę, idę naprzód. Ale słyszę nadjeżdżający samochód, chwytam Kenny'ego. Wiem, że na przejściu można zginąć. Tak zginął Robin.

Byłam w Atlancie, kończyłam właśnie pierwszy rok prawa, kiedy nadeszła ta wiadomość. Kenny wyjechał już do Kalifornii, żeby podjąć pracę. Zastałam wiadomość przypiętą do tablicy: "Zadzwoń pilnie do męża".

Kiedy się wreszcie dodzwoniłam, Kenny płakał.
- Robin miał wypadek. Potrącił go samochód. Nie żyje.

Nie mogłam złapać tchu. Słuchawka mi wypadła, ale słyszałam słowa Kenny'ego:
- Tak mi przykro. Tak mi przykro - powtarzał niby modlitwę odmawianą szeptem.

Zadzwoniłam do matki.
- Mamo - powiedziałam tylko i rozpłakałam się.

Usłyszałam jej opanowany głos.
- Jackie, on jest teraz bezpieczny. Wreszcie nic mu nie grozi. Nic mu się już nie stanie.

Pamiętam, że jej ton był dla mnie ukojeniem, kiedy leciałam samolotem do domu na mszę za duszę Robina.

Moja siostra Poiły, już wówczas prawniczka, zapoznała się z protokołem wypadku, rozmawiała ze świadkami. Wszyscy mówili to samo. Młody człowiek, najwyraźniej chciał złapać autobus. Wbiegł na przejście na ruchliwym skrzyżowaniu w Baltimore, nie patrząc na boki.

Kierowcy nie mieli szans zahamować. Upadł na przednią szybę jednego samochodu, rozbijając ją i przeleciał kilka metrów dalej na maskę drugiego. Stwierdzono śmierć na miejscu.

Po powrocie ze spaceru z Kennym zadzwoniłam do Polly i spytałam, czy Robin i ja mieliśmy ten sam kolor oczu. Wyobrażam sobie, jak skulona przy telefonie zastanawia się nad moim pytaniem, jak gdyby to był ważny egzamin. Po dłuższym zastanowieniu mówi:
- Chyba tak. Przypomniałam sobie. Mieliście takie same oczy, bardzo niebieskie. Czy to dobrze, czy źle?
- Sama nie wiem - odpowiadam. - Ale ostatnio widuję w snach Robina bez tego smutku, jaki miał w twarzy. Jest taki spokojny.

Zastanawiam się, ile to już czasu minęło od śmierci Robina.
- Polly - dodaję - kiedy odzyskam wzrok, chciałabym przejrzeć torbę, którą miał wtedy przy sobie.
- Och, Jackie. Nigdy się na to nie zdobyłam. Może jeśli zrobimy to razem, dowiemy się, co on próbuje ci przekazać - odpowiedziała Polly.

Był czerwiec 1973 ROKU. Właśnie skończyłam liceum, a moja rodzina zaplanowała weekend nad morzem, gdzie rodzice mieli domek letniskowy.

Opalałam się za domem, czekając, aż wszyscy zbiorą się do wyjazdu.
- To twój idealny wiek. Nigdy nie będziesz wyglądała piękniej - usłyszałam głos mamy.

- Idealny wiek? O co ci chodzi? Spojrzałam pytająco na mamę. - To taka moja koncepcja, ktorą nabiłam sobie głowę - odpowiedziała. - Kiedy byłam mała, zastanawiałam się, jak wyglądają ludzie, kiedy idą do nieba

Czy wyglądają na wiek, w którym umarli, czy młodziej? Bardzo chciałam wierzyć, że Pan Bóg pozwoli wszystkim zachować na zawsze idealny wiek, najpiękniejszą twarz i ciało.

Myślałam o tym, kiedy wchodziłyśmy później razem do domu, do kuchni.
- Mamo, a jaki jest idealny wiek Robina? - sądziłam, że będzie zaskoczona takim pytaniem, ale ona odwróciła się do mnie z uśmiechem.
- Półtora roczku. Znasz to jego zdjęcie z piłką, które jest w salonie? Byłam taka szczęśliwa, że udało mu się pozować i nie upuścić piłki. Nie masz pojęcia, jakie to było wtedy osiągnięcie.

Oczywiście, znałam tę fotografię. Jedno z nielicznych zdjęć Robina, jakie oprawiliśmy w ramki.
- Jest czarno-białe ciągnęła mama - ale Robin ma na nim takie rozpromienione, pełne skupienia spojrzenie. Miał wtedy jasne włoski, nie takie ciemne jak teraz. Ludzie zaczepiali mnie na ulicy... taki był śliczny - pokiwała głową.

Pomyślałam o tym, ile razy przez te lata jeździła do Rosewood, żeby przywieźć Robina do domu na weekend, święta, urodziny. Często wpadała do niego w tygodniu, żeby mu coś zawieźć - aparat fotograficzny, film, podręczniki, pościel w wesołe wzorki.

Stawała na głowie, żeby pokój szpitalny przypominał dom. Robiła wszystko, żeby nasz Robin był szczęśliwy.

Kilka sekund czekałam, że może powie coś więcej, ale zaczęła pakować jedzenie na wyjazd.
- Ech, to było dawno temu - powiedziała wreszcie. - Robin świetnie sobie radzi w nowej pracy. Jak tak dalej pójdzie, wypiszą go z Rosewood. Przyjedzie dziś autobusem. Jest taki dumny, że umie poruszać się sam. A jutro rano Poiły przyjedzie z Filadelfii.

Później tego dnia tata odebrał Robina z dworca. Kiedy pakowaliśmy samochód, Robin złapał pudło z zeszytami, które wystawiłam do wyrzucenia. Spytał, czy może je sobie wziąć.
- A po co ci zeszyty Jackie? - zapytał ojciec.
- Tato, ja już nie jestem opóźniony - odparł Robin. - Chcę się uczyć z zeszytów Jackie, skończyć szkołę jak Jackie. Naprawdę, tato, chcę skończyć z Rosewood. Koniec z Rosewood.

Po drodze podjechaliśmy na stację benzynową. Robin wyskoczył z samochodu. Uwielbiał stacje benzynowe.

Tata napełniał bak, a Robin przecierał przednią szybę. Kiedy machał ręką, usłyszałam, że coś na jego koszuli stuknęło o szkło. To była odznaka - drewniana żółta czwórka z uśmiechniętą twarzą w trójkącie. Coś mi się przypomniało.

Kiedy wsiadł do samochodu, wręczyłam mu niedawno otrzymany w szkole medal.
- To twój, Jackie? Nagroda? Brawo! - powiedział z uśmiechem.
- Teraz jest twój, Robinie - odparłam. - Za ukończenie Rosewood.

Przypiął go sobie nad wielką czwórką na sercu.

Kilka kilometrów dalej wjechaliśmy na polną drogę prowadzącą do naszego domu. Z samochodu zobaczyłam w basenie swoje siostry, Sally i Mary Clark. Mama przyjechała przed nami. Krzątała się na ganku, nakrywała stół do obiadu. Wciągnęłam w płuca słone powietrze, spojrzałam na wodę, na przystań, zobaczyłam łódź rybacką przycumowaną do brzegu. Pogoda wymarzona, bezchmurne niebo.
- Dobry dzień na połów ryb - odezwał się Robin.
- Żebyś wiedział - potwierdził tata, kładąc Robinowi rękę na ramieniu.

Robin spojrzał na rękę taty i rozpromienił się w uśmiechu. To było moje ostatnie lato w domu przed wyjazdem na studia. Ten obraz chciałam zachować, jak najdłużej w pamięci - cała rodzina razem w ten wspaniały ciepły czerwcowy dzień, wszyscy szczęśliwi. Ten obraz zaczął wracać do mnie w snach.

Najpierw postanawiam w ogóle nie wstawać z łóżka, dopóki nie będę mogła chodzić bez upadania, i nie otwierać oczu, dopóki nie będę widziała. Żadnych wyjątków. No, może tylko jeden.
- Kenny? Muszę iść do łazienki. Zaprowadzisz mnie? - proszę.

Kiedy idziemy, Kenny podtrzymuje mnie w pasie. Nasze pokoje stały się raptem niebezpieczne tak jakby ściany, podłoga i sufit sprzysięgły się przeciwko mnie. Łapię się gałki drzwi dla równowagi, lecz ta nagle ustępuje. Lecę do przodu. Kenny łapie mnie wpół.
- Przepraszam, kochanie. Chciałem ci pomóc otworzyć drzwi. Zapukaj, kiedy będziesz gotowa.

Po chwili pukam do drzwi, a kiedy Kenny otwiera, wali mnie nimi w głowę. Zapomniałam, że otwierają się do środka, choć przecież wchodziłam nimi przed chwilą.
- Zaprowadź mnie do sypialni. Jestem wycieńczona, jak gdybym pokonała 15 kilometrów, a nie kilka kroków.

Już w łóżku otwieram oczy, by się przyjrzeć sobie. Przesuwam wolno ręką przed nosem.

Nic.

Patrzę w stronę nóg, dotykam kolan, przyciskam je do brzucha.

Wszyscy mnie widzą, ale ja nie mogę ich widzieć. Ani nawet siebie. Nie tak wyobrażałam sobie ślepotę. Resztę dnia spędzam w łóżku. Tej nocy zapadam w głęboki sen.

Nazajutrz budzą mnie typowe poranne hałasy - prysznic Kenny'ego, daleki dzwonek telefonu, "do widzenia" rzucone przez Kelsey przed wyjściem do przedszkola, odgłos samochodu opuszczającego nasz podjazd.

Kenny siedzi na łóżku i delikatnie potrząsa mnie za ramię.
- Jackie, spójrz na mnie.

Odwracam się w kierunku jego głosu. Mrugam i widzę szarą przestrzeń, w której musi się znajdować mój mąż. Zupełnie jakbym nagle natrafiła na stalową ścianę. Odruchowo cofam głowę przed tą nieprzeniknioną szarością.
- Jackie, twoja rodzina cię kocha. Oni chcą ciebie odwiedzić. Musimy to jakoś zaplanować.
- Nie.

Tego jednego jestem pewna.
- Nie chcę, żeby mnie ktokolwiek oglądał, skoro ja nie mogę nikogo widzieć. Powiedz im, że porozmawiam z nimi przez telefon.

Chyba powinnam sobie kupić taki telefon z wielkimi, powiększonymi cyframi.
- Na razie - mówi Kenny - skorzystaj z tego telefonu.

Kładzie mi rękę na słuchawce. Próbuję zacisnąć na niej palce, ale strącam ją tylko z łóżka.
- Przepraszam - mówię. - Taka ze mnie niezdara.
- Nie przejmuj się. Kiedy zorganizujemy ci odpowiedni aparat, poradzisz sobie ze wszystkim.

Wiem, że Kenny wychodzi z siebie, żeby mi dodać otuchy.
- Będziesz mogła dzwonić, do kogo zechcesz, nawet robić zakupy. Będziesz zamawiała z tych katalogów, które tak lubisz oglądać.
- Kenny, ja nie mogę czytać. Chwila milczenia.
- Zdobędę ci książki na kasetach. Kiedy załatwię ten telefon, kupię ci magnetofon. Jeżeli będziesz chciała coś zapisać, na przykład pytanie do lekarza, będziesz je mogła podyktować.

Wiem, że to prawda. Jestem mu wdzięczna, że myśli o wszystkim naprzód.

Bardzo się przykładam. W ciągu tygodnia opanowuję teren poza naszą sypialnią. Liczę kroki. Z łóżka do łazienki - jedenaście kroków. Już pamiętam, że drzwi otwierają się do środka.

Wiem, że do pokoju Kelsey są 22 kroki, skręcić w prawo, potem trzy kroki. Gałka w prawo. Sześć kroków do jej łóżka.

Poruszając się, bezwiednie wyciągam ręce na boki jak skrzydła, palcami dotykam ścian dla równowagi.

Przeszło dwa tygodnie po utracie wzroku znów jadę do tamtego specjalisty. To moje pierwsze wyjście z domu. Lekarz potwierdza, że utraciłam widzenie w obu oczach, ale twierdzi, że nadal ma nadzieję. Już biorę prednison, steryd, żeby zmniejszyć obrzmienie nerwu wzrokowego. Lekarz chciałby podwyższyć dawkę. Rzecz w tym, że skutki uboczne mogą być "nieprzyjemne".

W moim przypadku oznacza to zatrzymywanie wody. W efekcie strasznie mi puchną nadgarstki i kostki nóg. Pewnie dlatego wciąż się potykam. Do tego dochodzi huśtawka emocjonalna. Na przemian płaczę i śmieję się w najbardziej niestosownych chwilach. Bywa, że cierpką uwagą przerywam Kelsey w pół zdania.

Skarżę się na to specjaliście. Rozmawiamy, czy mogłyby mi pomóc środki antydepresyjne. Są to jednak dość silne leki, a nie chciałabym stać się chodzącą apteką.

- Jackie, może powinniśmy przynajmniej wziąć receptę na tabletki nasenne - wtrąca Kenny.

Biedny Kenny. To jemu przydałyby się te tabletki. Prednison trzyma mnie - a więc i jego - do późna w nocy. Kiedy w końcu zasypiam, krzyczę przez sen, macham rękami i nogami. Kenny musi trzymać mnie z całej siły, żebym nie spadła z łóżka.
- Czy gdybym zaczęła brać środki nasenne, przestałabym śnić? - pytam lekarza.
- Niewykluczone. A co, męczą panią koszmary? - pyta.
- Właściwie to nie. Ale nachodzą mnie smutne wspomnienia.
- Skarżyli mi się na to i inni pacjenci, którzy nagle stracili wzrok - odpowiada lekarz. - Często narzekają, że muszą walczyć z przykrymi wspomnieniami. Jakie to jest niesprawiedliwe. W takich chwilach powinny powracać tylko te najmilsze wspomnienia - sama śmietanka.

Po namyśle decyduję, że nie chcę zrezygnować ze snów. Tyle w nich żywych kolorów.

Tamtej nocy zamykam oczy i usiłuję zasnąć, zdecydowana skierować wyobraźnię ku przyszłości pełnej nadziei. Wciąż jednak oglądam się za siebie.

W takich chwilach powinny powracać tylko te najmilsze wspomnienia - sama śmietanka. No właśnie, postanawiam.

I w ten sposób wracam do wspomnień o moim bracie. Tak słodkim w swojej niewinności.