Deszcz zacinał coraz mocniej. Nerak wyszedł z nocnego sklepu, postawił kołnierz kurtki nieprzemakalnej i pobiegł do zaparkowanego samochodu. Kiedy przekręcił w stacyjce kluczyk, w głośniku radiostacji usłyszał głos oficera dyżurnego:

- Przed chwilą na stacji benzynowej przy ulicy Lawendowej dokonano napadu. Bandytów było dwóch. Obezwładnili ekspedienta oraz jego kolegę i ukradli całodzienny utarg. Jest pan, inspektorze, co prawda po dyżurze, ale może pan tam podjedzie, bo to blisko pana domu. Wysyłam już chłopaków z laboratorium kryminalistycznego, aby zabezpieczyli ślady.

- To była obrona własna - oświadczył Wiktor Zając. - Zastrzeliłem kolegę, broniąc własnego życia. Cała tragedia wydarzyła się po zakończeniu polowania. Siedzieliśmy z Arturem przy ognisku i piekliśmy kiełbaski. Oczywiście było trochę alkoholu, niewiele, o tak - na poprawienie samopoczucia. W pewnym momencie pokłóciliśmy się. Po kilku minutach ostrej wymiany zdań zdenerwowany Artur poderwał się, podbiegł do drzewa, o które oparte były nasze sztucery, chwycił swój i krzycząc, że mnie zabije, wycelował w moim kierunku. Nadaremnie próbowałem go uspokoić i załagodzić sytuację. Każde moje słowo wywoływało w nim coraz większą agresję. Nagle podniósł broń do ramienia i pociągnął za spust. Cudem uniknąłem śmierci. Pocisk trafił w kapelusz i strącił mi go z głowy. Widząc, że Artur repetuje karabin, wyciągnąłem rewolwer, który zawsze zabieram na polowania, by mieć czym dobijać ranną zwierzynę, i strzeliłem. Nie chciałem go zabić, tylko obezwładnić i dlatego celowałem w ramię. Ręka mi jednak drgnęła ze zdenerwowania i pocisk trafił Artura prosto w serce. Kiedy podbiegłem, już nie żył.

- Proszę natychmiast tu przyjechać. Stało się nieszczęście. Pan Bogdan Cebrzyk, u którego pracuję, nie żyje! - usłyszał w słuchawce oficer dyżurny. Policjant poprosił dzwoniącą o dokładny adres, a następnie poinformował o tym zgłoszeniu inspektora Neraka. Ten kilka minut później wraz z sierżantem Wrzoskiem zjawił się na miejscu zdarzenia. Drzwi otworzyła Sylwia Wiaderko, kobieta słusznej postawy i niezbyt ciekawej urody.

Zwłoki Beaty Wieżby znalazła Anna Brzuską - jej przyjaciółka, u której wynajmowała pokój. Zamordowana leżała na podłodze w kuchni, a w jej piersi tkwił nóż sprężynowy. Kilka minut po makabrycznym odkryciu na miejscu przestępstwa zjawił się inspektor Nerak z sierżantem Wrzoskiem. Inspektor rozpoczął śledztwo od przesłuchania Anny Brzuski.

- Beatka pochodziła z małej wioski położonej w Kotlinie Kłodzkiej i była żarliwą katoliczką. Dwa lata temu przyjechała do naszego miasta, rozpoczęła studia ekonomiczne i podjęła pracę w jednym z banków. Naprawdę nazywała się Zuzanna Wieżba. Wstydząc się jednak swojego imienia, zawsze przedstawiała się jako Beata. Nawet na swoim identyfikatorze w banku miała zapisane to imię. Trudno mi powiedzieć, jak doszło do tego nieszczęścia, gdyż dopiero dziś wróciłam z pięciodniowej wycieczki do Włoch.

Właściciel antykwariatu Dariusz Wolumin nie krył zdenerwowania. Wskazując na oszkloną kryształowymi szybkami gablotę, informował inspektora Neraka.

- Tu trzymam zabytkową biżuterię. Przedwczoraj ukradziono stąd złote kolczyki z brylancikami. Musiał je ukraść któryś z moich pracowników, bo klienci nie mają dostępu na zaplecze. W antykwariacie pracują jeszcze cztery osoby. Do tej pory za uczciwość każdego z nich dałbym sobie głowę odciąć. Okazuje się jednak, że jest wśród nich złodziej. Dziś stwierdziłem ponowną kradzież. Zginęły spinki do koszuli wysadzane rubinami. Kradzieży dokonano w ciągu ostatnich kilku godzin, bo zaraz po otwarciu sklepu jeszcze w gablotce były. Podobnie jak w pierwszym przypadku i tym razem nie udało mi się samemu wykryć złodzieja. Dlatego poprosiłem pana o pomoc.